Avon - tuur (het; o; meervoud: avonturen)
26 augustus 2017 - Darwin City, Australië
OPGELET! ENIGZINS DIEPGAAND EN FILOSOFISCH BLOG. LEVEN OP EIGEN RISICO!
Avontuur is een begrip, een werkwoord, een mythe waarbij ieder individu een ander beeld krijgt. De een denkt aan een degelijke roadtrip met vrienden, de ander denkt aan een tocht door de woeste jungle en weer een ander denkt aan een werkvakantie aan de Italiaanse kust. Het begrip is op een positieve manier onderhevig aan je eigen fantasie. Het is een begrip dat je zelf vorm geeft, invult en op je eigen manier herinnert. Zelfs als twee personen hetzelfde avontuur hebben beleefd, zullen ze hier elk op hun eigen manier aan terugdenken, hun eigen gedachten erbij hebben en misschien zelfs wel een eigen hoogtepunt aanwijzen.
Het avontuur dat je hebt beleefd, vertelt iets over jou als persoon. Heel gaaf, vind ik.
Waarom deze bijna van Dale achtige uitleg van het woord avontuur? Simpel. Ik maak op dit moment een van de gaafste avonturen mee die ik in mijn bijna 24 levensjaren heb mogen meemaken.
Klein voorbeeld. Ik typ het eerste stuk van dit blog, het stuk dat jullie as I speak aan het lezen zijn, vanaf een uitzichtplatform in de Katherine Gorge. 350 kilometer ten zuiden van Darwin. Onder het genot van een namiddag zon die ondanks het late tijdstip, 17.35, nog steeds zorgt voor een aangename temperatuur van 32.2 graden. Ik zit op de reling, kijk wanneer ik mijn hoofd optil recht in de zon en zie het water van de Gorge zo'n 150 meter onder me het landschap in stromen. Om me heen zie ik 2 mensen. Mijn reisgenoten, Jack en Stef.
Ja lieve lezers, het is zo'n avontuur. En dit is nog niet eens het hoogtepunt...
Het feit dat ik dit blog anderhalve week later vanaf een ligstoel op een sundeck in een chill hostel in Darwin vervolg, zegt genoeg over het avontuur dat ik de afgelopen drie weken heb mogen beleven.
Van tropische wandelingen met meer liters zweet dan gedronken water tot een eenzame (in de goede zin van het woord) bare feet hike rond Uluru. Of althans, een poging tot. Tien kilometer op blote voeten over gemeen kleine keien kunnen mijn tere voetjes niet aan. Waar was ik gebleven? O ja, een Kai kenmerkende opsomming van alle avonturen. Van een in totaal vier uur durende hike door het Kakadu national park onder onder het genot van een verzachtende 34 graden Celsius tot een night swim in een thermische pool. En niet te vergeten van 6533 (!!) kilometer asfalt (en een klein beetje dirt) tot een sterrenhemel waarvan je denkt dat hij nooit gaat vervelen totdat je op een heldere avond omhoog kijkt en denkt: "Ja, nu weet ik wel hoe mooi je bent hemel."
Dat alles in drie weken. Dat alles aan de zijde van twee jonge honden waarvan ik nooit had kunnen denken dat ze mijn reisgenoten zouden worden. Begrijp me niet verkeerd, het is heerlijk, maar we zijn zo verschillend dat het tegelijkertijd mind-blowing en verontrustend is.
Nu ik er zo op terugkijk na vijf dagen in het rustgevende en zeer groene Darwin, moet ik toegeven dat elk aspect van de afgelopen drie weken ervoor heeft gezorgd dat dit avontuur uniek is. Zoiets ga ik niet meer meemaken. Zelfs niet als ik exact dezelfde route met deze jongens nog een keer zou afleggen. Heerlijk. Om te weten dat ik zoiets heb meegemaakt en de ervaring mijn leven lang kan blijven delen. Dat ik er tegenover anderen op bijvoorbeeld een andere road trip aan kan refereren als: "O, toen ik met Stef en Jack... etc."
Dit avontuur is een stukje van mij geworden. De manier waarop ik het zal onthouden zegt iets over mij als persoon, de manier waarop ik het vertel is een indicatie van de indruk die het op mij heeft gemaakt en dit avontuur is vooral zo gaaf, omdat het me iets heeft gebracht. En datgene is voor mij gek genoeg het hoogtepunt van de trip geweest.
Dit avontuur heeft me geleerd dat niks moet en alles mag. Nee, dat niks moet en alles kan. Deze twee begrippen lijken misschien niet elkaars tegengestelde, maar naar mijn meniny en mijn nieuwe inzicht zijn ze dit in feite wel. Aan de ene kant hebben we de dingen die we doen, omdat anderen dit van ons verlangen. Extern opgelegde doelen zoals school of werk (tot een bepaald punt). Laten we dit het "moeten" noemen. Aan de andere kant is er het mogen of het kunnen, zoals ik het zou willen noemen. Dit zijn niet de dingen die anderen van ons verlangen, maar de dingen die wij van onszelf verlangen. De doelen die wij los van wat er van ons wordt gevraagd, aan onszelf opleggen en proberen te behalen. Deze doelen zijn misschien moeilijker te bereiken of te bedenken, omdat ze vanuit jezelf moeten komen. We hebben er geen blauwdruk voor, omdat ze onze eigen unieke creatie zijn. Maar met voldoende rust, een gezonde dosis creativiteit en dezelfde discipline die achter de uitvoering van extern opgelegde doelen schuilgaat, kun je deze eigen doelen bewerkstelligen.
Hoe kom ik hier toch opeens bij en hoe the f*** komt dit idee/deze levensles in Godsnaam tot mij op een roadtrip die me heeft gevoed met duizend nieuwe ervaringen?
Simpel. De rust die ik heb verkregen om tijdens zo'n trip en tussen de nieuwe ervaringen over dit soort ideeën na te kunnen denken en een klein beetje Nietzsche. Dit avontuur is niet alleen uniek geweest door het avontuur zelf, maar zeker ook door het stukje rust en het stukje ontdekking van mezelf dat het me heeft gebracht.
Misschien leest het wat verwarrend, kan ik het nog niet goed onder woorden brengen, maar ik wil het met jullie delen.
Het hoogtepunt van dit avontuur is het inzicht dat ik misschien wel eindelijk de rust heb gevonden om mijn eigen doelen te gaan stellen. Ik ben altijd heel goed geweest in het gedisciplineerd volbrengen van extern opgelegde doelen. Het nominaal behalen van papiertjes, het afwerken van uitputtende trainingsschema's en het uitwerken van plannen binnen een bedrijf. Tijdens deze tocht voelde ik vaak dat ik de rust en energie miste zelf een opdracht of doel te bedenken die ik vervolgens kon uitvoeren en ik was me er terdege van bewust dat dit me kon gaan opbreken op het moment dat ik school, universiteit of een uit de hand gelopen bijbaan zou verlaten. Want in "de echte wereld" is er geen blauwdruk. Je waarde krijg je, denk ik, door te laten zien hoe goed je erin bent een blauwdruk voor anderen te ontwikkelen op basis waarvan zij weer verder kunnen bouwen en de ruimte kunnen vinden voor het creëren van hun eigen blauwdruk. Zo helpen we allen de wereld een stukje verder en voegen we ons eigen, unieke puzzelstukje toe.
Laat dit avontuur de eerste stap zijn naar hervonden creativiteit en het uitvoeren van de hieruit voort te komen interne doelstellingen. Laat dit avontuur het begin zijn van het streven naar het vinden van het door mij toe te voegen puzzelstukje voor onze maatschappij. Want als ik heel eerlijk ben, is dit de echte reden dat ik ben vertrokken. Ik wilde de weg vinden die ik de rest van mijn leven wil bewandelen. De weg waarop ik vrijwel al mijn beslissingen die ik ga maken, afstem. Mijn doel in mijn leven als je het zo zou willen noemen. Eindelijk heb ik de rust gevonden om die weg te kunnen ontdekken. Op naar een nieuwe avontuur zou ik zeggen.
Oh trouwens, zie je, Een heel a typisch hoogtepunt van dit avontuur. Als ik Stef of Jack nu ga vragen wat hun hoogtepunt was, weet ik zeker dat er iets anders naar voren komt. Niet omdat we anders of uniek willen zijn of dat willen forceren, maar gewoon omdat we het zijn.
Mooi is dat.
Cheers Kai
P.s.: allemaal leuk en aardig die verheffende avonturen die ik meemaak of die a typische hoogtepunten die deze voortbrengen. Maar momenteel verlang ik ook best wel naar een ander avontuur. Iets kleinschaliger, maar niet minder verheffend. Een simpel potje FIFA op de Maaibeemd.
Ontspanning tijdens de zoektocht naar de door jou te bewandelen levensweg en de hieraan gekoppelde interne doelen is minstens zo belangrijk, toch?
Avontuur is een begrip, een werkwoord, een mythe waarbij ieder individu een ander beeld krijgt. De een denkt aan een degelijke roadtrip met vrienden, de ander denkt aan een tocht door de woeste jungle en weer een ander denkt aan een werkvakantie aan de Italiaanse kust. Het begrip is op een positieve manier onderhevig aan je eigen fantasie. Het is een begrip dat je zelf vorm geeft, invult en op je eigen manier herinnert. Zelfs als twee personen hetzelfde avontuur hebben beleefd, zullen ze hier elk op hun eigen manier aan terugdenken, hun eigen gedachten erbij hebben en misschien zelfs wel een eigen hoogtepunt aanwijzen.
Het avontuur dat je hebt beleefd, vertelt iets over jou als persoon. Heel gaaf, vind ik.
Waarom deze bijna van Dale achtige uitleg van het woord avontuur? Simpel. Ik maak op dit moment een van de gaafste avonturen mee die ik in mijn bijna 24 levensjaren heb mogen meemaken.
Klein voorbeeld. Ik typ het eerste stuk van dit blog, het stuk dat jullie as I speak aan het lezen zijn, vanaf een uitzichtplatform in de Katherine Gorge. 350 kilometer ten zuiden van Darwin. Onder het genot van een namiddag zon die ondanks het late tijdstip, 17.35, nog steeds zorgt voor een aangename temperatuur van 32.2 graden. Ik zit op de reling, kijk wanneer ik mijn hoofd optil recht in de zon en zie het water van de Gorge zo'n 150 meter onder me het landschap in stromen. Om me heen zie ik 2 mensen. Mijn reisgenoten, Jack en Stef.
Ja lieve lezers, het is zo'n avontuur. En dit is nog niet eens het hoogtepunt...
Het feit dat ik dit blog anderhalve week later vanaf een ligstoel op een sundeck in een chill hostel in Darwin vervolg, zegt genoeg over het avontuur dat ik de afgelopen drie weken heb mogen beleven.
Van tropische wandelingen met meer liters zweet dan gedronken water tot een eenzame (in de goede zin van het woord) bare feet hike rond Uluru. Of althans, een poging tot. Tien kilometer op blote voeten over gemeen kleine keien kunnen mijn tere voetjes niet aan. Waar was ik gebleven? O ja, een Kai kenmerkende opsomming van alle avonturen. Van een in totaal vier uur durende hike door het Kakadu national park onder onder het genot van een verzachtende 34 graden Celsius tot een night swim in een thermische pool. En niet te vergeten van 6533 (!!) kilometer asfalt (en een klein beetje dirt) tot een sterrenhemel waarvan je denkt dat hij nooit gaat vervelen totdat je op een heldere avond omhoog kijkt en denkt: "Ja, nu weet ik wel hoe mooi je bent hemel."
Dat alles in drie weken. Dat alles aan de zijde van twee jonge honden waarvan ik nooit had kunnen denken dat ze mijn reisgenoten zouden worden. Begrijp me niet verkeerd, het is heerlijk, maar we zijn zo verschillend dat het tegelijkertijd mind-blowing en verontrustend is.
Nu ik er zo op terugkijk na vijf dagen in het rustgevende en zeer groene Darwin, moet ik toegeven dat elk aspect van de afgelopen drie weken ervoor heeft gezorgd dat dit avontuur uniek is. Zoiets ga ik niet meer meemaken. Zelfs niet als ik exact dezelfde route met deze jongens nog een keer zou afleggen. Heerlijk. Om te weten dat ik zoiets heb meegemaakt en de ervaring mijn leven lang kan blijven delen. Dat ik er tegenover anderen op bijvoorbeeld een andere road trip aan kan refereren als: "O, toen ik met Stef en Jack... etc."
Dit avontuur is een stukje van mij geworden. De manier waarop ik het zal onthouden zegt iets over mij als persoon, de manier waarop ik het vertel is een indicatie van de indruk die het op mij heeft gemaakt en dit avontuur is vooral zo gaaf, omdat het me iets heeft gebracht. En datgene is voor mij gek genoeg het hoogtepunt van de trip geweest.
Dit avontuur heeft me geleerd dat niks moet en alles mag. Nee, dat niks moet en alles kan. Deze twee begrippen lijken misschien niet elkaars tegengestelde, maar naar mijn meniny en mijn nieuwe inzicht zijn ze dit in feite wel. Aan de ene kant hebben we de dingen die we doen, omdat anderen dit van ons verlangen. Extern opgelegde doelen zoals school of werk (tot een bepaald punt). Laten we dit het "moeten" noemen. Aan de andere kant is er het mogen of het kunnen, zoals ik het zou willen noemen. Dit zijn niet de dingen die anderen van ons verlangen, maar de dingen die wij van onszelf verlangen. De doelen die wij los van wat er van ons wordt gevraagd, aan onszelf opleggen en proberen te behalen. Deze doelen zijn misschien moeilijker te bereiken of te bedenken, omdat ze vanuit jezelf moeten komen. We hebben er geen blauwdruk voor, omdat ze onze eigen unieke creatie zijn. Maar met voldoende rust, een gezonde dosis creativiteit en dezelfde discipline die achter de uitvoering van extern opgelegde doelen schuilgaat, kun je deze eigen doelen bewerkstelligen.
Hoe kom ik hier toch opeens bij en hoe the f*** komt dit idee/deze levensles in Godsnaam tot mij op een roadtrip die me heeft gevoed met duizend nieuwe ervaringen?
Simpel. De rust die ik heb verkregen om tijdens zo'n trip en tussen de nieuwe ervaringen over dit soort ideeën na te kunnen denken en een klein beetje Nietzsche. Dit avontuur is niet alleen uniek geweest door het avontuur zelf, maar zeker ook door het stukje rust en het stukje ontdekking van mezelf dat het me heeft gebracht.
Misschien leest het wat verwarrend, kan ik het nog niet goed onder woorden brengen, maar ik wil het met jullie delen.
Het hoogtepunt van dit avontuur is het inzicht dat ik misschien wel eindelijk de rust heb gevonden om mijn eigen doelen te gaan stellen. Ik ben altijd heel goed geweest in het gedisciplineerd volbrengen van extern opgelegde doelen. Het nominaal behalen van papiertjes, het afwerken van uitputtende trainingsschema's en het uitwerken van plannen binnen een bedrijf. Tijdens deze tocht voelde ik vaak dat ik de rust en energie miste zelf een opdracht of doel te bedenken die ik vervolgens kon uitvoeren en ik was me er terdege van bewust dat dit me kon gaan opbreken op het moment dat ik school, universiteit of een uit de hand gelopen bijbaan zou verlaten. Want in "de echte wereld" is er geen blauwdruk. Je waarde krijg je, denk ik, door te laten zien hoe goed je erin bent een blauwdruk voor anderen te ontwikkelen op basis waarvan zij weer verder kunnen bouwen en de ruimte kunnen vinden voor het creëren van hun eigen blauwdruk. Zo helpen we allen de wereld een stukje verder en voegen we ons eigen, unieke puzzelstukje toe.
Laat dit avontuur de eerste stap zijn naar hervonden creativiteit en het uitvoeren van de hieruit voort te komen interne doelstellingen. Laat dit avontuur het begin zijn van het streven naar het vinden van het door mij toe te voegen puzzelstukje voor onze maatschappij. Want als ik heel eerlijk ben, is dit de echte reden dat ik ben vertrokken. Ik wilde de weg vinden die ik de rest van mijn leven wil bewandelen. De weg waarop ik vrijwel al mijn beslissingen die ik ga maken, afstem. Mijn doel in mijn leven als je het zo zou willen noemen. Eindelijk heb ik de rust gevonden om die weg te kunnen ontdekken. Op naar een nieuwe avontuur zou ik zeggen.
Oh trouwens, zie je, Een heel a typisch hoogtepunt van dit avontuur. Als ik Stef of Jack nu ga vragen wat hun hoogtepunt was, weet ik zeker dat er iets anders naar voren komt. Niet omdat we anders of uniek willen zijn of dat willen forceren, maar gewoon omdat we het zijn.
Mooi is dat.
Cheers Kai
P.s.: allemaal leuk en aardig die verheffende avonturen die ik meemaak of die a typische hoogtepunten die deze voortbrengen. Maar momenteel verlang ik ook best wel naar een ander avontuur. Iets kleinschaliger, maar niet minder verheffend. Een simpel potje FIFA op de Maaibeemd.
Ontspanning tijdens de zoektocht naar de door jou te bewandelen levensweg en de hieraan gekoppelde interne doelen is minstens zo belangrijk, toch?
Een vraag: "Waarom 10 km op blote voeten lopen?"
Ja, en dan FIFA :-) -> je weet dat binnenkort versie 2017 uitkomt? En weet je ook wie er op de voorkant staat? Juist ja, C R ! En hoe zou ik dat nu weten ? Wederom goed geraden!
Liefs, en nog vele mooie ervaringen! Sylvia
Ik zou het er graag een keer over hebben als ik terug ben. Face to face en misschien ook wel op grotere schaal. Misschien een stukje afleggen op de door mij beschreven weg...
De blote voeten gaven me het gevoel dat ik de energie van die plek eer aan deed. En de energie die je daar voelde, kwam zonder zolen er tussen een stuk dichterbij.
Haha je hebt een idool of je hebt een idool!