Aan de vooravond van...

LIef dagboek,

Nee, dit is de eerste en ook meteen de laatste keer dat ik een blog op deze reis zo ga starten. Ik typ dit eerste verhaal terwijl ik thuis op de bank zit. Vetrouwd. Papa zit achter me. Ik heb het gevoel dat hij het moment van naar bed gaan en de dag van het afscheid, net als ik, zo lang mogelijk aan het uitstellen is. Mama ligt boven te slapen. Althans, een poging tot (denk ik). 

Op de tablet  waarmee ik dit blog schrijf is Spotify op volle toeren aan het draaien. Muziek downloaden is ook altijd iets wat ik last minute doe. De backpack en handbagage liggen inmiddels wel gewogen en netjes ingepakt op mijn kamer. 16 kilo en 5 kilo was het verdikt. Flink wat kledingstukken hebben het niet gehaald. Misschien draag ik ze wel nooit meer. De puntschoenen hebben de selectierondes ook niet overleefd. Helaas.

Voor de lezer die nu een heel lang en uitgebreid eerste verhaal verwacht. Da gaon we nie doen. Ik wilde gewoon even een kleine impressie geven van deze laatste avond in mijn vertrouwde omgeving. Ik wilde jullie alvast een stukje te lezen geven. Het blog alvast een beetje vullen. Anders is het ook maar zo leeg. 

En stiekem. Heel stiekem. Doe ik het voor de glimlach op papa en mama hun gezicht als zij dit morgen middag lezen en beseffen dat ik dit kleine verhaal heb zitten typen terwijl zij bij mij in dezelfde ruimte waren. Dubbel. Want op dat moment ben ik verder weg van hen dan ik ooit ben geweest. Gek eigenlijk, die gedachte.

Maar goed. De muziek is gedownload, althans, het eerste gedeelte. Ik ga de rest maar eens aanzetten. En Netflix opzeggen. Moet ik ook nog doen. Of toch eerst nog een aflevering "How I met your mother" kijken. Gewoon om het af te leren. Voor de laatste keer. 

Net als zoveel dingen vandaag.