No worries mate, just cherish you inner child!

Ik schrijf dit blog terwijl ik languit op mijn buik in bed lig. De voetjes komen net onder de deken uit en spartelen af en toe even vrijuit in de lucht. De oortjes zijn in om me even helemaal af te sluiten en de klanken die mij ten gehoren komen zijn deels top 2000 en deels Disney (daarover zo meer).

Stijn ontwaakt langzaam en Pablo, onze Spaanse kamergenoot die later Frans bleek te zijn, is aan zijn ochtendritueel begonnen waarbij hij minimaal 4 keer komt binnenlopen en weer vertrekt. Waarschijnlijk zoekt hij zijn nationalistische Franse gevoel, of een tool waardoor hij de Engelse taal plots kan beheersen. Helaas heeft hij enkel het eerste gevonden...

Eva is pannenkoekenbeslag aan het halen (delegeren) voor ons laatste onbijtje hier in Sydney. Het laatste ontbijtje in Sydney, waarom Kai, vertel, we willen meer weten!?

Nou lieve mates en matetets, morgen ochtend op het Christelijke tijdstip van 6:25 vertrekken wij op de surftrip waar wij allen al een week naar uitkijken. Begrijp me niet verkeerd, Sydney is een hele gave stad. Overal hoge gebouwen, mooie parken, idylische strandjes, zeldzame Pokemon, een shitload aan pokestops (hierover zo meer), heerlijk eten en gave mensen, maar het blijft een westerse stad. En wij Nederlanders kennen dat wel. Na 3 a 4 dagen heb je dat wel gezien. Het is met andere woorden tijd voor "het echte Australie". 

- Little side trip. Het toetsenbord van mij tablet werkt niet helemaal goed (lees: ik ben een noop en snap niet goed hoe ik met het toetsenbord moet omgaan), want ik kan geen trema's, accent eques (of zo) of accent circumflexes (of zo) zetten - 

Focus Kai! Een surftrip dus, het echte Australie (excuus, noop *kuch*) in. Zoals ik de vorige keer al vertelde ga ik dit doen met Stijn, Eva en een hele hoop anderen die zich voor dit kamp hebben aangemeld. Ons Fellowship of the Surfboard is echter uitgebreid met Stef. Hij behoorde...

- Little sidetrip, OMG Moana op mijn telefoon. "How far I'll go" is ons lijflied hier geworden. Top film, gewoon kijken. Niet teveel vergelijken met Frozen. Just don't, gewoon genieten - 

"En mannelijkheid weer terug, Kai! Focus!" Stef behoorde tot de groep waarmee ik van Schiphol vertrok. Ook hij vond ons plan te gaan surfen mooi klinken, dus heeft hij zich aangesloten. Zo makkelijk gaan die dingen hier. LOVE IT!

Met dit bonte reisgezelschap gaan we noordwaarts, het warme weer tegemoet (hopen we althans). Het mooie aan deze vier mensen samen, is dat we onszelf kunnen zijn. Geen veroordelingen ten opzichte van elkaar, geen sneren, geen geroddel achter elkaars rug om (Toch?! Ja toch jongens?! Oke, nu word ik onzeker..). Gewoon acceptatie. Heerlijk is dat. We kunnen allen onszelf zijn. 

En daarmee kom ik natuurlijk op het onderwerp van dit blog "just cherish your inner child". Het fijne is namelijk dat we allevier volwassen mensen zijn (ook Stijn heeft af en toe zijn momenten), maar dat we soms heerlijk ongeneerd handelingen verrichten die meer bij een 14-jarige passen. En het kan gewoon! 

Elkaar af en toe even aaien met een hand of vinger, liefst zo sensueel mogelijk, "Hongkong" zeggen, Pokemon Go spelen (vooral ik heb dit geaccepteerd, de anderen gedogen. Behalve Eva, die toont interesse, of ze veinst het, ik weet het niet), een halve dag doorbrengen in de arcade, door de stad lopen met een reuze Bulbasaur, bij random beelden in het Engels "gids" gaan spelen, "Alright, Alright, Alright, Alright" zeggen, keihard Disneynummers meezingen, stoeien op het strand, op het uiterste puntje van een hele hoge uitstekende rots gaan zitten (mweeeeeeeeeeh) en nog vele andere dingen.

De boodschap: "Het maakt hier op deze plek en met deze mensen allemaal helemaal niks uit. En dat is zo facking heerlijk!" Gewoon jezelf kunnen zijn, echt jezelf, en dan nog steeds met volle teugen kunnen genieten. En we zijn pas twee weken onderweg. From here on it will only become better.

Maar goed, ik ruik pannenkoeken. En ook hier komt het kind naar boven, als ik niet snel genoeg ben, zijn ze allemaal op. Of is dat niet iets van kinderen? Genoeg volwassenen die zich ook zo gedragen. Wie het eerst komt, het eerst maalt. Zolang het maar in goede orde gaat, dan kun je die kinderlijke kant best wel eens naar boven laten komen. Graag zelfs, anders is het leven ook maar zo eentonig.. Niet dan?

Cheers to all of you!

x Kai(tje)

P.s. JA, WEER MOANA! Oke Kai, klaar nu!