ZIEK!

Met al het lef dat ik in me heb, buig ik naar voren en kijk over de rand naar beneden. Wat ik zie zou me negen van de tien keer de rillingen hebben gegeven. Een diepte. En niet zomaar een diepte. Een diepte van een meter of tien. Ik voel de ogen van vrijwel alle mensen op en om het water op mij gericht. Jack zijn camera draait. Het is nu of nooit. Nog een keer haal ik diep adem. In mijn hoofd tel ik meerdere malen af van drie naar nul. Bij de vierde keer doe ik weer een stapje terug. Ik bedenk me uiterst rationeel dat ik gewoon moet springen. Me over moet geven aan de vrije val van pak hem beet een seconde of 3 a 4. Mijn lichaam gewoon een meter naar voren moet bewegen en de adrenaline de overhand moet geven. Ik werp nog een blik op het publiek, de camera en de diepte onder me. In mijn hoofd is de aftelcyclus weer begonnen. 

Drie, ik ga het godverdomme gewoon doen!

Twee, fack dit is hoog.

Een, best typisch dat ik mijn lot laat afhangen van een aftelcyclus. Iets wat ik nota bene zelf bekrachtig.

Nul, ik ga het niet doen.

Ik zet af, spreid mijn armen, zie het water razendsnel dichterbij komen, denk een fractie van een seconde aan een gemiste, scherpe steen die exact op de plek waar ik het water zal betreden uit de bodem steek en val in het diepe. Om me heen zie ik een grijze massa. Ik voel de koele temperatuur van het gorge water. Ik beweeg mijn benen zo snel mogelijk om boven te komen. Denk een fractie van een seconde aan de anderen, die toch enigszins vertwijfeld wachten tot ik boven kom. Ik geniet nog even van de gedempte stilte om me heen… en kom boven. I FACKING DID IT! Een sprong van een TIEN METER hoge klif. En dat terwijl ik Eva aan het begin van mijn reis altijd van de randjes van de afgronden weg dirigeerde, omdat het mij een angstig gevoel in de onderbuik gaf. ZIEK!!

Lieve lezers, ik ben inmiddels aangekomen in Broome. Wat betekent dat de westkust veilig is bereikt. Vier maanden geleden is het nu. Vier maanden terug dat ik met moeite mijn tranen kon onderdrukken, vier maanden terug dat het avontuur begon, vier maanden terug dat ik eindelijk vrij kon zijn. En vier maanden later, ben ik vrij. Of zoals ik het zelf omschrijf: ik ben bevrijd.

Op het moment dat deze reis in mijn hoofd opkwam, dat ik de reis boekte, dat ik mijn tere billetjes eraf werkte om de reis te verdienen, dat ik afscheid nam van iedereen die me lief is, dat ik in het vliegtuig stapte en zelfs tijdens mijn reis, speelde achterin mijn hoofd altijd de vraag waarom ik deze reis wilde maken. Mede gevoed door de mensen, vrienden en familie die er specifiek naar vroegen, probeerde ik steeds een antwoord te formuleren wat mijn gevoel bij deze reis op dat moment beschreef.

Ik vertrok omdat ik weg wilde van de volle agenda en de “to do lijstjes”, ik vertrok omdat ik wilde opladen voor het leven als werkende man waarin je gegarandeerd een aantal keer op je bek zal gaan, ik vertrok omdat NU de kans was om de wereld nog een keer goed te verkennen, ik vertrok omdat ik wilde afmaken waar ik vijf jaar geleden aan begon. Maar sinds een aantal dagen besef ik me waarom ik werkelijk vertrok: ik wil vrij zijn. 

En na vier maanden kan ik wel concluderen dat ik extreem vrij ben. Het besef dat wanneer ik elke ochtend op sta ik in principe helemaal niks hoef behalve de dingen die ik mezelf opleg. Het besef dat ik elke kant kan op reizen die ik wil naar elk land wat in mijn kop op komt. Het besef dat ik eindelijk de ruimte heb ideeën de vrije loop te laten en activiteiten te ondernemen die voorheen naar de achtergrond werden gedrukt door “het dagelijks bestaan en zijn verplichtingen”. Het besef dat een zonsondergang een gift is waarvan ik vrijuit kan genieten. En misschien wel het belangrijkste, het besef dat er op een plek die ik thuis noem, mensen zijn die om me geven waar ik altijd op terug kan vallen.

Als ik heel eerlijk naar mezelf ben, heb ik nu misschien wel het gelukkigste moment in mijn leven bereikt. Echter zegt er direct een mannetje in mijn hoofd dat geluk moment gebonden is. Op dit moment in mijn leven is de vrijheid die ik ervaar het ultieme geluk, maar ik kan me heel goed voorstellen dat wanneer ik terug ben het hebben van een eigen kamer of huisje, een lieve vriendin en een speelse hond het ultieme geluk verpersoonlijkt. 

Maar ik leef in het nu. En het nu leert mij dat de vrijheid die ik ervaar, uitgebeeld in die sprong in het diepe, op dit moment mijn ultieme geluk is.

Ik had nooit verwacht dat ik dit ooit zou doen. Ik heb altijd in bergen gewandeld, mezelf op smalle richeltjes begeven en nooit last gehad van hoogtevrees. Wanneer ik echter op een rand sta met daarachter een gapende diepte dan verworden mijn knieën tot bibberende rietstengeltjes. Hoe vier maanden reizen dat gevoel kan wegnemen. Hoe een Engelse avonturier met de naam Jack, mij stap voor stap naar deze “hoogte” bracht en hoe vrijheid je gewoon dingen laat doen. Niet ondoordacht, zover zal ik nooit gaan, maar gewoon mijn grenzen opzoekend binnen een spectrum dat me aanstaat en me een gevoel van geluk geeft. Heerlijk

En dit alles kan zelfs niet verpest worden door een lichte verhoging en barstende koppijn die ik op dit moment, in een veel te warme gezamenlijke hostelruimte in Broome, ervaar. De afgelopen vier maanden hebben me, zoals ik net vertel, veel gebracht. Maar ze hebben me ook zichtbaar uitgeput. Alle ervaringen, prikkels, warme dagen in de zon, korte nachten, buikspieroefeningen en auto opruimende activiteiten, moeten een keer “backfiren”, dat is volkomen logisch. 

Maar ach, ik hoef toch nergens heen. Ik ben hier vrij en gelukkig. Ziek of niet!

Cheers Kai