500 Miles
29 november 2017 - North Coogee, Australië
De kilometerteller staat op 212224, rap komt uit de radio en tegen mijn rechter dijbeen voel ik de koelte van een nieuw karton met bier. De weg is eindeloos en recht, de temperatuur 30 graden en wanneer ik omlaag kijk zie ik een licht bruin getinte buik.
Kortom, een standaard roadtrip.
Zoals jullie zien is de blogtaal weer Nederlands. Waarom? Simpel, ik begon met het typen van dit blog en na twee zinnen zag ik tot mijn eigen verbazing dat het Nederlands was. Mijn gevoel heeft besloten dat ik me vandaag het beste kan uitdrukken in mijn moedertaal.
De auto waarin ik me begeef huist naast mij twee Duitse jongens. Deze erfenis van Shamrock noem ik mijn nieuwe reisgezelschap. Niels en Darían. Jonge gasten, vol met avontuur en like minded wat betreft ideeën aangaande een roadtrip. Los van dat zijn we drie verschillende individuen wat deze roadtrip soms erg interessant maakt/houdt.
We begeven ons inmiddels halverwege de Westcoast. Achter ons liggen avonturen genaamd "Karinjini", "Mount Augustus", "Cape Range" and "80 mile beach". Elk een eigen verhaal of misschien zelfs wel blog waard, maar de laatste "offline" maanden hebben mij geleerd dat de ervaring en het moment zelf meer tot leven komen wanneer ik er in levende lijve met bijbehorende foto's over vertel dan wanneer ik ze in een van deze nostalgisch blogs giet.
Enfin, ik dwaal af. Waarom wilde ik dit blog schrijven, wat was de aanleiding? Eerlijk, eigenlijk weet ik het zelf ook niet.
Ik wilde gewoon even mijn gedachten kwijt kunnen. Even dingen op papier kunnen zetten. Dingen en gedachtes die ik later weer kan teruglezen maar die dan mijn hersenen niet meer bezighouden.
En waar slaat die titel dan op? Dat is een leuk onderonsje voor de intimi die familiar (ja, af en toe kan ik de Nederlandse woorden niet vinden) zijn met How I met your mother.
Een week geleden vroeg Niels mij of ik die ene typische roadtrip song op mijn telefoon had. Ik zocht, vond en werd beloond met een glimlach. Wat de proclaimers voorzien hadden voor hun hit "500 miles" mag God weten, maar dankzij de sitcom how I met your mother groeide het uit tot de perfecte song voor een lange rit met vrienden.
Achtergroneverhaal: Ted en Marshall (twee karakters uit de serie) vertellen in een flashback aan hun vrienden hoe zij beste vrienden werden. Een roadtrip van hun gedeelde dormroom op de campus naar hun huis elders in Amerika vormt hiervoor de basis. Een bandje wat vastzit in de recorder van de auto maakt deze reis onvergetelijk. De hit op het bandje, je raadt het al, 500 miles van de proclaimers. 5000 kilometer lang hetzelfde liedje. Het ene moment voel je hem, het andere moment heb je er genoeg van en zo voort.
Terug naar onze roadtrip. Na Niels zijn vraag en het spelen van het nummer besloten wij deze aflevering te reproduceren. 1 dag op de roadtrip zouden wij dit nummer gaan afspelen, alsof onze speaker vastzit, onmogelijk een ander nummer aan te tikken.
Vandaag is die dag. Althans. De eerste 300 kilometer. Zoals de oplettende lezer zichzelf inmiddels realiseert, begon ik dit verhaal met de zin "De kilometerteller staat op 212224, rap komt uit de radio en tegen mijn rechter dijbeen voel ik de koelte van een nieuw karton met bier." Rap heeft het inmiddels gewonnen van het weemoedige gevoel dat eens mens krijgt wanneer hij steeds hetzelfde muzikale intermezzo moet aanhoren.
Maar ach. Ik zit nog steeds in een auto slingerend langs de Australische kust, terwijl de thermometer de 30 graden aantikt, in November (!!). Gekkigheid.
En deze anekdote illustreert enkel het element vrijheid dat tijdens deze reis meer dan centraal staat. Mijn grootste probleem is dat er nauwelijk problemen zijn. Heerlijk toch?
En o ja, over november gesproken, nog 4 nachtjes slapen en dan mag ik 24 kaarsjes uitblazen. Of althans, als er een taart is. Ik weet niet of en wat de jongens hebben gepland. Een zomerse verjaardag. Dat ik dit nog mag meemaken.
500 miles, 30 graden, een verjaardag en twee Duitsers in de auto. Het is wat op dit moment mij in het leven bezig houdt.
En ik kan en mag het met jullie delen. Misschien is dat wel het doel van dit blog. Gewoon even lekker mijn ding kunnen delen.
Wat is daar eigenlijk gaande? Laat het me weten. Niks is te gewoon. Beloofd
Peace out en cheers!
Kai
P.s.: inmiddels staat de kilometerteller op 214460. 2000 kilometer verder. Heerlijk die reception loze maanden. Meer avonturen zijn beleefd. Maar die avonturen, jongens en meisjes, houden jullie van mij tegoed...
Kortom, een standaard roadtrip.
Zoals jullie zien is de blogtaal weer Nederlands. Waarom? Simpel, ik begon met het typen van dit blog en na twee zinnen zag ik tot mijn eigen verbazing dat het Nederlands was. Mijn gevoel heeft besloten dat ik me vandaag het beste kan uitdrukken in mijn moedertaal.
De auto waarin ik me begeef huist naast mij twee Duitse jongens. Deze erfenis van Shamrock noem ik mijn nieuwe reisgezelschap. Niels en Darían. Jonge gasten, vol met avontuur en like minded wat betreft ideeën aangaande een roadtrip. Los van dat zijn we drie verschillende individuen wat deze roadtrip soms erg interessant maakt/houdt.
We begeven ons inmiddels halverwege de Westcoast. Achter ons liggen avonturen genaamd "Karinjini", "Mount Augustus", "Cape Range" and "80 mile beach". Elk een eigen verhaal of misschien zelfs wel blog waard, maar de laatste "offline" maanden hebben mij geleerd dat de ervaring en het moment zelf meer tot leven komen wanneer ik er in levende lijve met bijbehorende foto's over vertel dan wanneer ik ze in een van deze nostalgisch blogs giet.
Enfin, ik dwaal af. Waarom wilde ik dit blog schrijven, wat was de aanleiding? Eerlijk, eigenlijk weet ik het zelf ook niet.
Ik wilde gewoon even mijn gedachten kwijt kunnen. Even dingen op papier kunnen zetten. Dingen en gedachtes die ik later weer kan teruglezen maar die dan mijn hersenen niet meer bezighouden.
En waar slaat die titel dan op? Dat is een leuk onderonsje voor de intimi die familiar (ja, af en toe kan ik de Nederlandse woorden niet vinden) zijn met How I met your mother.
Een week geleden vroeg Niels mij of ik die ene typische roadtrip song op mijn telefoon had. Ik zocht, vond en werd beloond met een glimlach. Wat de proclaimers voorzien hadden voor hun hit "500 miles" mag God weten, maar dankzij de sitcom how I met your mother groeide het uit tot de perfecte song voor een lange rit met vrienden.
Achtergroneverhaal: Ted en Marshall (twee karakters uit de serie) vertellen in een flashback aan hun vrienden hoe zij beste vrienden werden. Een roadtrip van hun gedeelde dormroom op de campus naar hun huis elders in Amerika vormt hiervoor de basis. Een bandje wat vastzit in de recorder van de auto maakt deze reis onvergetelijk. De hit op het bandje, je raadt het al, 500 miles van de proclaimers. 5000 kilometer lang hetzelfde liedje. Het ene moment voel je hem, het andere moment heb je er genoeg van en zo voort.
Terug naar onze roadtrip. Na Niels zijn vraag en het spelen van het nummer besloten wij deze aflevering te reproduceren. 1 dag op de roadtrip zouden wij dit nummer gaan afspelen, alsof onze speaker vastzit, onmogelijk een ander nummer aan te tikken.
Vandaag is die dag. Althans. De eerste 300 kilometer. Zoals de oplettende lezer zichzelf inmiddels realiseert, begon ik dit verhaal met de zin "De kilometerteller staat op 212224, rap komt uit de radio en tegen mijn rechter dijbeen voel ik de koelte van een nieuw karton met bier." Rap heeft het inmiddels gewonnen van het weemoedige gevoel dat eens mens krijgt wanneer hij steeds hetzelfde muzikale intermezzo moet aanhoren.
Maar ach. Ik zit nog steeds in een auto slingerend langs de Australische kust, terwijl de thermometer de 30 graden aantikt, in November (!!). Gekkigheid.
En deze anekdote illustreert enkel het element vrijheid dat tijdens deze reis meer dan centraal staat. Mijn grootste probleem is dat er nauwelijk problemen zijn. Heerlijk toch?
En o ja, over november gesproken, nog 4 nachtjes slapen en dan mag ik 24 kaarsjes uitblazen. Of althans, als er een taart is. Ik weet niet of en wat de jongens hebben gepland. Een zomerse verjaardag. Dat ik dit nog mag meemaken.
500 miles, 30 graden, een verjaardag en twee Duitsers in de auto. Het is wat op dit moment mij in het leven bezig houdt.
En ik kan en mag het met jullie delen. Misschien is dat wel het doel van dit blog. Gewoon even lekker mijn ding kunnen delen.
Wat is daar eigenlijk gaande? Laat het me weten. Niks is te gewoon. Beloofd
Peace out en cheers!
Kai
P.s.: inmiddels staat de kilometerteller op 214460. 2000 kilometer verder. Heerlijk die reception loze maanden. Meer avonturen zijn beleefd. Maar die avonturen, jongens en meisjes, houden jullie van mij tegoed...
En ook is dit wellicht de eerste en enige keer dat je jouw verjaardag onder deze weersomstandigheden viert. Volgend jaar (gewoon) maar weer gezellig hier.
Hier komen/zijn we in de sinterklaasstemming. Een cadeautje en een gedicht. Het heerlijk avondje zal weldra komen.