Adempauze

Ik draai me nog een keer om. Precies op het moment dat mijn ogen opnieuw dichtvallen, zwelt de muziek in de nabije bar aan. Verder slapen wordt een "mission impossible". "Dan maar bloggen vanuit bed" denk ik. Ook leuk!

Ja, ja, ja. Eindelijk is het dan zo ver. Na bijna dertig dagen leven in een van of tent hoef ik eindelijk eens niet "voor tien uur uit te checken". Eindelijk kan ik (net als thuis) eens lekker door mijn telefoon scrollen, vrienden en familie terugappen, de samenvatting van de tour etappe kijken en een boekje lezen zonder dat het uitcheck zwaard van damocles boven mij hangt.

Dit klinkt als een zwaar leven hè? Is het absoluut niet. Maar elke situatie kent zijn "problemen". En deze kunnen relatief gezien heel groot zijn. Of je maakt ze gewoon iets groter, zodat je er een pakkend blog over kan schrijven. Ik verkies soms stiekem de tweede optie.

Ik zal jullie direct een kleine spoiler geven. In dit blog geen grote overdenkingen. Ik schrijf eigenlijk voor het eerst echt zonder een vooraf gemaakte "kapstok" (mijn dank voor deze tool gaat nog steeds uit naar U, mevrouw Kootstra). Ik wil gewoon even lekker wegtypen, jullie vertellen hoe het leven staat en aan het einde van het verhaal zien hoeveel onzin of zin (wat een slechte tegenhanger) je in een aantal alinea's kunt plaatsen.

De locatie van dit verhaal, zoals jullie kunnen zien, is Cairns. Twee dagen eerder dan gepland zijn we hier aangekomen. De reden? Simpel! We waren het kamperen, veranderen van locatie, koken op gas, zoeken naar een plek en voorbereiden van een dag zo zat dat we de road trip hebben ingeruild voor wat vastigheid en relatieve luxe. Hosteltje van 24 dollar (het budget moet wel in de gaten worden gehouden), de luxe van een middelgrote stad (supermarkt en lagune om de hoek) en een esplanade waarop ik eindelijk kan gaan hardlopen.

Ik ben daarnaast een gelukkig man. Het hostel heeft goede WiFi, faalt deze dan heb ik een goede 4g verbinding en met deze beide tools in handen kan ik elke avond/nacht heerlijk naar mijn grootste passie, wielrennen, kijken. De Tour is namelijk begonnen en net als Feyenoord zorgt de grote afstand tussen mij en dit evenement er niet voor dat ik het moet missen. Ik moet er iets langer voor wakker blijven. Maar ach, wat is slaap nou als je het 's ochtends weer kan inhalen.

De adempauze (JAAAAA, daar is het moment dat Kai al zijn woorden en zinnen en onzinnen eindelijk gaat koppelen aan de titel van zijn blog) is zeer welkom. Een voorbeeld.

Gisteren was ik aan het appen met Stijn. De jongen die mij verliet voor Bali. Groot gelijk. Maar toch. Ik word ingewisseld voor een Indonesisch eiland. Een voorbeeld van de consumptiemaatschappij anno 2017.

Maar we waren dus aan het appen en kwamen eigenlijk tot de conclusie dat wanneer iemand thuis of op reis ons de vraag stelde wat het gaafste of mooiste was wat we hadden meegemaakt, we deze vraag niet konden beantwoorden. Waarom? Simpelweg, omdat je elke dag zoveel nieuwe indrukken krijgt en zoveel prikkels te verwerken hebt, dat je niet rustig kunt nadenken welke nu je favoriete is.

Met andere woorden, het brein heeft af en toe rust nodig om te verwerken wat het heeft binnengekregen. Doe je dit niet dan raak je lamgeslagen. Dit uit zich bijvoorbeeld op het moment dat je weer een prachtig uitzicht te zien krijgt, weer een nieuw dier ziet, weer over een zonovergoten meer uitkijkt of weer een zonsondergang voorgeschoteld krijgt. Je zintuigen die er normaal voor zorgen dat je bek open valt alsof er een prachtige jonge dame voorbij loopt, zijn dan zo afgestompt dat je een foto neemt en weer verder gaat met je leven.

Het bijzondere, in de vorm van de reis en de nieuwe dingen die je ziet, is met andere woorden normaal geworden. Vergelijk het met school of een zomervakantie. Je kan naar beide heel erg uitkijken omdat je het hebt gemist. Maar zit je vervolgens 8 weken aan een stuk op school of heb je 6 weken vakantie, dan wordt het normaal. Het wordt je dagelijkse levensstijl en soms wordt het zelfs saai. Je verlangt dan weer naar dingen die je een tijd niet hebt gedaan en die het bijzondere verpersoonlijken.

Veel interessante stukken zijn hierover geschreven (dank voor de quote Pieter), en wil je deze lezen dan kan je gewoon een berichtje naar Meneer Zwart doen. Hem kennende heeft hij alle titels paraat.

Toch een wat diepergaande gedachte. Zo zie je maar dat op de bonnefooi schrijven (combineer ik hier nou een bestaande uitdrukking met een nieuw begrip?!), leidt tot mooie dingen.

Enfin, geef me een weekje in Cairns. Een weekje hardlopen, budget lunchen en Tour de France kijken en misschien kan ik je dan een top drie van mijn reis geven. Hopelijk weet ik dan ook bij elke foto weer waar ik hem heb genomen en als ik echt tot rust ben gekomen weet ik ook weer welke gevoelens ik op dat moment bij die foto's had of welke gedachtes en gesprekken er toen speelden.

We gaan het zien.

Over mij, mijn spinsels en eerste wereld problemen zijn jullie nu helemaal bij. Maar de reis dan? Wees niet getreurd hIer komt een zo adequaat mogelijke samenvatting.

Na Stijn zijn vertrek zijn Eva, Stef en ik (E.K.S) de omgeving van Cairns gaan verkennen. De auto moeten we hier a.s. maandag inleveren waardoor we dus niet "verder" konden reizen. Dit was echter niet erg. De omgeving hier Is geniaal!

Waar ik tot nu altijd dacht dat Nieuw Zeeland de wereld in het klein was als je kijkt naar landschappen, heb ik deze maand wel geleerd dat Australië ook meedingt naar deze titel.

Cairns springt er tot noch toe wel echt uit. Het ligt aan de kust, maar ook midden tussen de bergen. Rijd je een halfuur naar het noorden dan ben je in het regenwoud. Trotseer je de bergen in het westen dan kom je op Engels ogende hooglanden en wanneer je door de wimpers van je ogen naar dit Engelse landschap kijkt waan je jezelf in de heuvels van Zuid Limburg of het Zwarte Woud.

...

Over deze alinea heb ik meer dan 5 minuten na moeten denken. Puur en alleen omdat ik de indrukken van de afgelopen dagen een plek moest geven. Had ik dit niet gedaan dan had ik jullie nu niet goed kunnen vertellen wat ik heb meegemaakt en waarom dit zo gaaf was. Een praktijk voorbeeld van wat ik eerder in het blog dus beschreef.

Het regenwoud was misschien wel het gaafst. Puur omdat het drie dagen lang regende. Tot nu toe hebben we heel veel zon gehad en dit maakt de wereld mooi en kleurig. Het gaat echter ook wennen (weer zo'n praktijk voorbeeld). De regen nota bene in het regenwoud gaf een heel andere dimensie aan de vergezichten die we zagen. Wolken die half tegen een berg aanhingen, dalen in de mist gehuld en het geluid van regen gecombineerd met de geluiden van het dierenrijk. Indrukwekkend.

Toch wil ik afsluiten met de dag van gisteren. Vanuit het regenwoud reden we via de tablelands van Athreton terug naar Cairns. De rust die in dat landschap heerst is bijna helend. Kleine dorpjes, stands waar ze verse smoothies maken in de middle of nowhere, vergezichten over dalen waar het land als lapjesdeken overheen valt, krater meren waar je omheen kan lopen en in 5 kilometer maar 7 mensen tegekomt en een bochtige weg die je door dit alles heen leidt en waarop je jezelf (mits je moet rijden) heerlijk in slaap kan laten wiegen.

De dag van gister was voor mij een ideale aanloop naar de adempauze die vandaag begint. Om in Game of Thrones termen te spreken: Peace is coming!


Cheers Kai

P.s.: Een blog kan op vele verschillende manieren worden gebruikt. Het idee van dit blog was en is het delen van mijn ervaringen en gedachtes op reis met jullie. Ik speel echter met de gedachte om de komende drie weken elke dag of om de dag een kort blog/verhaal te plaatsen waarin ik de tour of een verhaal daaruit, combineer met mijn ervaring hier. Ik weet niet precies hoe het eruit gaat zien, maar ik heb wat ideeën. Mocht Cairns dus bevallen dan gaan jullie de komende dagen vaker van mij horen. Hopelijk is dat iets om naar uit te kijken!