"De Routine-paradox"

Eindelijk! Ik heb dat ene moment bereikt waar iedereen naar streeft in zijn leven. Dat ene moment waarvan je altijd hoopt dat het gaat komen, maar waarvan je diep van binnen eigenlijk wel weet dat je het alleen gaat bereiken als je huis, haard en baan achterlaat en door de wildernis gaat trekken.

Voor degenen die het na al deze aanwijzingen nog steeds niet weten. Ik heb het natuurlijk over dat ene moment dat je denkt: "Ik ga een boek schrijven."

Het was een dag of vier geleden. Ik zat op een zeilboot. "Een partyboat" volgens de folder. Een boot waarover de wildste verhalen de ronde doen. Een boot waarop dertig bier voor twee avonden per persoon niet genoeg zou zijn. Maar eens te meer bleek weer dat de mensen op zo'n boot het feestje maken en dat jij als individu ook een flinke vinger in de pap hebt.

Ik, als partime feestbeest (lees: "een feestje initiërend als anderen om me heen hier ook zin in hebben, maar wanneer ik rust wil ik me niet laat vangen door sociale druk"), zat na een wild eerste avondje de tweede avond intens te genieten van de zon die in de zee zakte.

Juist op het moment dat de zon verdween, de eerste ster verscheen en het onaangenaam fris begon te worden, kwam de gedachte tot mij: "ik wil een boek schrijven".

Hoe kom ik hier zo bij, vroeg ik me direct af. Vroeger als kind heb ik meer dan eens een poging gewaagd literatuur te produceren. Het tastbare bewijs ligt nog steeds in mijn herinneringen laadje en gaat over een superheld die op mijn basisschool zat.

Maar dit eureka moment voelde serieus. Ik wilde de wereld, zo voelde ik, echt iets vertellen. Waarover? Dat houd ik nog even voor mezelf, maar zie het als een aankondiging.

Enfin, hoe kwam ik tot deze gedachte, daar was ik gebleven. Eigenlijk is het antwoord op deze vraag heel simpel: ik heb eindelijk de rust "gevonden" om deze gedachte tot mijn brein te laten toetreden. En dat is precies de reden dat ik mijn hebben en houwen heb verplaatst naar dit verwegliggende oord genaamd Australië.

In Nederland, op een van mijn schaarse vrije dagen in de afgelopen jaren, kwam mijn brein ook weleens tot rust. De hoeveelheid ideeën, creatieve gedachten en te ondernemen activiteiten die op zo'n moment in mijn hoofd opkwamen waren op een megatelraam niet eens te tellen.

Herkenbaar? Dan gaat het vervolg je nog bekender in de oren klinken. Ik opende dan altijd een notitie app op mijn telefoon, maakte een lijstje waarin ik deze gedachtes en activiteiten zorgvuldig ordende en...

Voerde er vervolgens geen één uit! Waarom? Simpel, prioriteiten en het gevoel dat andere dingen urgentie hebben. Werk, school, vrienden, familie en sporten. Allemaal lijkt het belangrijker.

Zijn jullie er nog? Wat ik in feite bedoel te zeggen, is dat deze routines je vaak veel houvast geven (fijn), maar bij de meerderheid van de mensen ook voorkomt dat ze dingen gaan ondernemen die ze onderbewust meer appreciëren dan deze routines.

Een van die onderbewuste dingen bij mij is dus het schrijven van een boek. En deze gedachte kwam dus tot mij, omdat ik hier in Australië eindelijk mijn routines kan loslaten/moet hebben loslaten/mag loslaten. Omdat mijn hoofd eindelijk tijd heeft om de grote van het megatelraam in ogenschouw te nemen en te kijken welke gedachtes binnen mijn mogelijkheden liggen en welke een mooie droom zullen blijven (kuch.. olympisch kampioen worden in welke discipline dan ook voor welk land dan ook.. kuch).

Het vakantie gevoel waarvoor deze reis bewust en onbewust anderhalve maand lang heeft gezorgd, dat gevoel dat je ook hebt als je na 9 maanden (of soms zelfs langer) school of werken eindelijk op vakantie mag om "tot rust te komen" en je gedachten te verzetten, is vanaf het moment op de boot grotendeels verdwenen.

Niet dat ik een lekker feestje, een goed drankspel, een gekke actief zoals skinny dippen of iets anders wat je in een opwelling op vakantie doet, me niet meer aanspreekt. Het is simpelweg te slopend en te veel gevraagd om dit een heel jaar, een hele reis lang vol te houden.

De "vakantie" in Australië is met andere woorden dus steeds meer een reis aan het worden. Waarheen of hoelang weet ik nog steeds niet, en dat hoeft ook niet, maar de vibe is duidelijk veranderd en mijn kop heeft dat nu ook door.

Het feit dat Stijn over 3 dagen naar Darwin en vervolgens Bali vliegt, dat onze road trip, gestart in het "vakantietijdperk", bijna ten einde is en ik steeds meer aan "het zijn in Australië" wen, spelen zeker mee bij deze vibe switch.

Cairns, waar we bijna zijn, gaat een mooi punt worden om te kijken waar de "tot rust gekomen ik" nu aan toe is. Want hoezeer ik de routines een paar alinea's geleden de schuld gaf van een "creative roadblock", ze voelen na anderhalve maand ook weer als een verloren liefde aan.

Ze passen bij de rust die ik nu voel, en kunnen nu ook ondersteunend zijn en houvast geven. Elke dag een rondje hardlopen, eindelijk weer eens een krachttraining doen, uitgebreid koken, fack it, misschien zelfs wel werken. Allemaal dingen die de rust en creativiteit nu zelfs kunnen versterken in plaats van dat ze in de weg zitten.

Toch grappig, dat een en dezelfde activiteit (routines) zo'n verschillende uitwerking kan hebben afhankelijk van de situatie en fysieke en mentale staat van een mens. En mooi om te zien dat zo'n reis mij dat kan laten inzien.


Veel woorden, iets meer gedachten dan normaal, misschien iets minder goed te volgen of juist stof om nog een keer rustig terug te lezen, maar wel hetgeen wat ik met jullie wilde delen. Laat vooral weten, persoonlijk of als reactie, wat je ervan vindt en of je het misschien wel herkent. Ik hoor het graag.

Dan zijn er natuurlijk ook alle reisavonturen. Alle dingen die ik/we meemaken. Hier zijn jullie natuurlijk ook razend benieuwd naar. Ik kan hierover ook ditmaal razend enthousiast zijn.

Momenteel typ ik dit verhaal zittend achterin onze spaceship. De weg voert langs de zee steeds verder noordelijk. De zon is warm en de nachten zijn officieel niet meer koud (lees, warmer dan de komende dagen bij jullie in Nederland). Ik heb voor het eerst een plek gevonden waar ik echt zou kunnen werken/leven/wonen. Townsville & Magnetic island. Het eerste plaatsje is net Kaapstad in het klein met zijn majestueuze Castle Hill. Het tweede is een klein eiland vol met activiteiten, waar de zon 300 dagen per jaar schijnt en het toerisme altijd bloeit, zonder dat het irritant is voor de lokale bewoner. Een dag daar was sowieso te weinig. Vul zelf maar in wat dit betekent.

Dan waren er ook nog de Whitsundays. Geroemd door vele backpackers en toeristen. Ook ik was onder de indruk van het witste zand ter wereld en de blauwe zee vol met vissen. Maar deze eiland zullen me vooral bijblijven door de prachtige en rustgevende zonsondergang.

Ik wil echter eindigen met iets anders (en man, man, man wat laat ik dan nog veel avonturen achterwegen). Cape Hillsborough. Als je echte innerlijke rust onder het genot van pure schoonheid wilt ervaren, pak dan je koffers direct in en zorg dat je deze plek voor het eerst in je leven ziet rond zonsondergang op een warme en heldere zomerdag.

Wat wij hier zagen, zal me altijd bijblijven. Over dirtroads gekomen, het bos uitrijdend, om vervolgens aan de rand van de wereld (de grens tussen zand en zee) uit te komen en over de gehele breedte van de horizon de warme kleuren die de zonsondergang achterliet te kunnen aanschouwen.

Mind was blown. We can die peacefully now.

Kidding. Nog genoeg te doen en te zien. En dat ga ik nu dan ook zeker in praktijk brengen. Maar wel met een hoop rust in mijn kop. En een paar oude, vertrouwde, niet in de wegzittende routines aan mijn zijde. Fijn!


Cheers Kai

P.s.: Stijn. Even aan jou gericht. We nemen natuurlijk nog afscheid, maar een klein persoonlijk momentje is zeker op zijn plek. Zonder jou had ik over Feyenoord, wielrennen en andere sport mijn hart namelijk niet kunnen luchten. Zouden mijn flauwe grappen enkel op waardering hebben kunnen rekenen (special thanks to Eva en Stef). En zou ik bij het zien van vrouwelijk schoon in het niks "NUL, ZES" hebben geroepen. We zien elkaar, pik. Of het nu in Nederland is of misschien wel over een paar jaar als je weer terugkomt...