Miniserie - De Tour, Down Under: "Natuurlijke Doping"

In "De Tour, Down Under" combineer ik de komende drie weken mijn ervaringen en belevenissen in Australië met verhalen en gebeurtenissen uit de Tour de France. De fervent wielervolger in mij kan dit evenement, hoe groot de afstand ook is, natuurijk niet voorbij laten gaan. Aan de hand van deze korte verhalen kan ik mijn passie voor schrijven de vrije loop laten én jullie laten ervaren hoe het mij hier in Australië vergaat.


Op een zonnige zomerdag als vandaag zijn er genoeg momenten waarop je kunt wegdromen. Zeker als je, zoals ik, niks moet en alleen maar mag.

Zo zat ik vanmiddag met mijn boekje in de zon op het dakterras van onze hostelkamer. Het geluid van de auto's, de aangename warmte van de zonnestralen en de mellow muziek uit de naburige bar zorgde ervoor dat ik diep in gedachte verzonken raakte.

Ik denk op dat soort momenten aan de volgende stappen van mijn reis. Mijn droom om terug te keren naar Nieuw Zeeland, of de hitte van de outback weer te mogen voelen, door de heuvels van Adelaide te razen op een wielrenfiets of de voor mij nog onbekende westkust te ontdekken.

Dromen, verzonken raken in je eigen gedachten, in slaap gewiegd worden met dank aan je omgeving. Hoe je het ook wilt noemen, het is een heerlijk gevoel. Het maakt je vrij en geeft je net dat extra stukje energie.

Gisteren toen ik, veilig vanuit mijn warme bed, naar het voortrazende peloton keek, vroeg ik mij af of de renners dit gevoel ook kunnen ervaren. Kunnen zij één of misschien twee keer in die drie lange en zware weken, even stiekem wegdromen? Kunnen zij even genieten van de heuvels in de ardennen, de sneeuwtoppen in de Alpen of de zonnebloemvelden langs de kant van de Franse weg?

Of haalt de realiteit hen op zo'n onachtzaamheid moment in? Met als gevolg een harde val, een sneer van een bijna aangereden collega of een schreeuw in het oortje vanuit de ploegleiderswagen dat er drinken moet worden gehaald.

Heeft een renner in koers de tijd om te dromen?

Ik hoop het. Drie weken volle bak stress lijken mij niet bevoordelijk voor zowel prestatie als gezondheid. Verzonken gedachten kunnen misschien net dat beetje rust geven om de hectische finale te overleven. Om die ene trap te doen met je leeggemaakt kop.

Maar toch. Je moet wel alert blijven...

Alejandro Valverde en Ion Izaguirre waren dat niet. Zij hebben daarom nu alle tijd om vanuit hun bed na te denken over die ene etappe die ze hadden kunnen winnen of dat ene onvergetelijke moment dat ze in Parijs het geel om de schouders hadden mogen hangen.

Slecht voor de moraal? Een deceptie? Eeuwige tegenvaller?

Nee. Deze momenten van rust, van overdenken. Even niet in de loopgraven acteren maar ver achter het front. Die kunnen juist zorgen voor grootse daden in de toekomst.

Rust als natuurlijke doping.

Lijkt eigenlijk wel op de gedachte achter mijn reis. Even weg van het front om volledig uitgerust en vol ambitie terug te keren aan het dagelijkse front. Gelukkig geniet ik van deze momenten van innerlijke rust zonder gebroken knieschijf of ruggenwervel.

Toch maar beter dat wielrenners dromen buiten de koers...