Freedom!

Ik zit op dit moment naast een wc. In mijn hoofd woedt een mentale strijd. Aan de ene kant moet ik namelijk ontzettend nodig plassen. Aan de andere kant weet ik niet of ik de wc mag gebruiken.

Klinkt gek, nietwaar?

Ik zal het even iets beter toelichten. Op dit moment zit S.E.K.S. (Stijn, Eva, Kai en Stef – voordat jullie gekke dingen gaan denken) in de bus, alias “the rocking rollercoaster”, richting Brisbane. De bus maakt vrijwel geen plasstops, waarschijnlijk omdat er een wc aan boord is, maar zowel ik als Stijn hebben dus geen idee of we de wc mogen gebruiken. Onze tactiek voor de komende twee uur, want ja zolang duurt het nog voordat we in Brizzy zijn, wachten tot er iemand anders gaat en onze blaas trainen.

De oplettende lezer ziet tot twee keer toe het woord “Brisbane” staan en concludeert hieruit dat onze reis begint te vorderen (sticker voor jullie). Na twee iets te lange weken in metropool Sydney hebben we totale rust gevonden in Spot X. De eerste stop van onze surftrip is het beste te beschrijven als een oord wat totaal verlaten van alles, aan een geisoleerd (de trema is nog steeds niet gevonden) strand ligt en waar 1 ding prioriteit heeft: SURFEN.

Het ritme van de dag is samen te vatten als: eat, wave, eat, wave, chill, rave, sleep, repeat. Nou denken de mensen die al een sticker hebben en degene die nu wel oplettend aan het lezen zijn misschien “maar Kai je zei toch dat jullie totale rust hadden gevonden?”. Tegen hen zeg ik “scherp”. Maar ondanks het strakke surfregime dat mijn spieren doet voelen waarvan ik het bestaan niet kende en spieren waar inmiddels een klein laagje stof op zat, komt het lichaam en vooral de geest hier helemaal tot rust.

De gekte van de stad is verdwenen, het geluid van de zee en de vogels overheerst en het is een aangename drie graden warmer geworden qua temperatuur. Neem daarbij de sterrenhemel waar plotseling duizend en drie sterren meer te zien zijn dan in onze met lichtvervuilde steden en de wonderbaarlijk mooie zonsondergangen waar ik geen genoeg van kan krijgen en je snapt dat we de rust hebben gevonden die we voor aanvang van deze reis zo graag wilde vinden.

Het surfen dan. Dat is een grote ontdekkingstocht. Steeds als je vooruitgang boekt, mag je weer een stapje extra toevoegen aan je leerpunten en ga je opnieuw keihard op je bek. Eigenlijk heeft het wel veel weg van autorijden. Om het aan de hand van die metafoor te omschrijven, rijden we al wel op de snelweg, maar kunnen we pas net spiegels kijken. Dit lukt echter nog niet zonder af en toe in paniek te raken, omdat er nu toch wel heel veel stappen zijn die we moeten onthouden.

Enfin, het leven is mooi hier en de vriendschap tussen ons vieren groeit (volgens mij) alleen maar verder. Finding Nemo (verplicht nummertje vanuit een van mijn vriendengroepen) wordt erdoor gedrukt, er wordt geslapen in hangmatten en genoten van de dagelijkse voor ons bereide ontijt, lunch en diner.
Spot X je bent en was mooi.

“Maar Kai, vertel! Je zit nu in de bus naar Brisbane, waarom ben je weg uit dat peachfull oord?!” Nou lieve kinderen, de surftrip duurt niet eeuwig. De laatste drie dagen hebben we in Byron Bay mogen doorbrengen. Een cultuurshock is de beste beschrijving van deze overgang.

“Bumpertje: voor de nieuwgierige lezer, ja, ik moet nog steeds plassen”

Cultuurshock dus. Waar Spot X het woord “surfing” elke dag in je oor fluisterde als een zoetgevooisde Thaise massagedame, daar ademt Byron “hippie” recht in je gezicht. En ja, soms letterlijk *wiet.. kuch… wiet*.

Een hostel genaamd “The art lodge” is onze thuisbasis. Huppelde kalkoenen, hangmatten voor iedereen en kakatoo Paul die ons leert dat je eigenlijk alles in de natuur kan eten, maar dat wanneer je dit wilt proberen je eigenlijk ook van alles wat je eet kan doodgaan, zijn het decor. Super leuk dus.

Het surfen… tja, ik zal het maar zo zeggen, ik ben in Byron geen enkele keer van mijn bord gevallen (vind zelf maar uit wat ik hiermee bedoel, de slimme koppen krijgen een heel stickervel opgestuurd). Wat hebben we hier in dit rustieke oord dan wel gedaan?
Uiteraard, gedronken. Iets teveel, al betrof het deze keer niet Stijn… Gebeerpongd (finally), maar misschien wel het allerbelangrijkste… (tromgeroffel) het vervolg van onze trip geboekt!!!

Want, en nu ga ik me opnieuw tot de aandachtige lezer richten, zoals jullie inmiddels hebben geleerd aangaande de titels van mijn blog, verwijzen deze altijd heel subtiel naar de echte clue van mijn blog (de reis die we hebben geboekt) en iets stoms, grappigs of flauws (de wc). Dit is de laatste keer dat ik het voorzeg. Volgende keer mogen jullie deze twee “onderwerpen” zelf uitzoeken. De overhoring volgt een week na het blog. Dit zal ik blijven herhalen tot mijn stickers op zijn.

Eeeeeeeeeen focus, Kai. Het vervolg van onze trip, daar was ik. Dit vervolg has one word written all over it: FREEDOM, facking, FREEDOM (dit zijn er drie, daar ben ik me ter degen van bewust, sorry). We gaan namelijk met S.E.K.S. na 1 dagje en 1 nachtje Brisbane met ons eigen Spaceship (schrik niet, dit is gewoon een auto, maar wel een hele multifunctionele) in maar liefst 1 maand tijd richting Cairns toeren. Geen druk van tijd, geen gezeik in hostels, geen muren om ons heen, alleen maar zonsopkomsten en ondergangen, roadtripmuziek in overload, gras onder de blote voetjes, de zon op onze bek en nog zoveel meer. Waarschijnlijk ook slecht nachten, mislukte kampvuren, eindeloze zoektochten naar gratis campinggrounds en muggenbulten, maar fack it!! FACK IT!! 

Eindelijk hebben we de “freedom” waar we naar zoeken in dit land. En weet je wat? We gaan er met volle teugen van genieten, wat het ons ook brengt. 

Maar nu eerst… Plassen! Of toch niet. Er is namelijk nog niemand gegaan en de buschauffeur is eng. Dat wordt de langste anderhalf uur uit mijn leven…

Cheers! 

Kai