Even geen lichtpuntje?
12 juli 2017 - Cairns City, Australië
Mensen die dicht bij mij staan of me hebben meegemaakt als collega, medestudent of voorbijganger in het leven weten dat ik een positief ingesteld persoon ben. Als een uitkomst tegenvalt, een situatie niet loopt als gedacht of het leven gewoon simpelweg even K U T is, ben ik vaak degene die een lichtpuntje probeert te zoeken. Tot het irritante aan toe.
Vaak helpt het, soms is het koffiedik kijken en heel af en toe is het storend. Uiteraard sta ik, al kan ik vrij eigenwijs zijn, altijd open voor een kritisch persoon die mijn eindeloze positiviteit ter discussie stelt. Ik zal echter altijd van mening blijven dat het waardevoller is energie te halen uit het zoeken naar een lichtpuntje in de duisternis, dan je energie te steken in en daardoor te verliezen aan het blijven graven in de duisternis.
Toch ga ik nu iets tegendraads doen. Iets wat tegen mijn persoonlijkheid ingaat. Waarom? Simpel!
Een aantal dagen terug schreef ik, geïnspireerd door een artikel van Brainwash, over het ondernemen van activiteiten die niet direct in je straatje liggen. Het zou de zoektocht naar jou als persoon verrijken en er vooral voor zorgen dat je jezelf op meerdere vaak ook onbekende vlakken leert kennen.
Om hier gehoor aan te geven, wilde ik dit blog schrijven. Een blog over mindere, negatieve ervaringen.
Naast het artikel, zijn er een aantal andere inspiratiebronnen voor het schrijven van dit blog. De afgelopen weken in Cairns gaven mij de gelegenheid om het contact met vrienden weer iets te vergroten. Waar ik daarvoor vooral vertelde en berichtte over de verheffende en verbazingwekkende gebeurtenissen, had ik nu ook meer de tijd om over dingen te praten die niet gingen zoals verwacht. Dingen die tegenvielen en zelfs kleine irritaties. Ik kwam er tijdens het delen van deze "negatieve feiten" achter dat je als reiziger, maar ook als student, ouder en eigenlijk als elk levend persoon geneigd bent enkel je positieve ervaringen te delen met de grote buitenwereld en de meer negatieve ervaringen vooral onder intimi te houden. Dit idee bestrijden en direct praktiseren, is de tweede inspiratiebron voor dit blog.
De derde en laatste bron/aanleiding voor dit blog zijn de vele valpartijen en opgaves in de Tour de France. Voor de volgers vertel ik hier niets nieuws, voor de leken zal ik het kort uitleggen. In de Tour gaan, door de vele renners die meerijden en gevaarlijke parcoursen, vaak veel renners tegen het asfalt. Gebroken ledematen of andere blessures dwingen menig renner tot opgeven. Dit jaar is het aantal renners van naam dat uitvalt echter flink toegenomen. Toeval of niet, dat is hier even irrelevant. Wat mij zo aangrijpt en wat ik tijdens mijn studie journalistiek heb leren inzien, is het feit dat negatieve berichtgeving of nieuws met een negatieve boodschap in de sportjournalistiek vaak veel verheffender en heroïscher is dan in de "normale" berichtgeving. Een renner of voetballer die die geblesseerd raakt (negatief) wordt vaak belicht als held of in ieder geval wordt hij/zij beschreven als iemand die sterker zal terugkeren. Een negatief artikel wordt in de sportjournalistiek dus vaak gebruikt om mensen kracht te geven. Energie halen uit iets negatiefs. Dat vind ik iets moois en inspirerends.
Waar wil ik heen? Ik wil in feite aan de hand van dit blog proberen de drie hiervoor beschreven inspiratiebronnen te combineren. Ik wil ten eerste proberen een stuk met negatieve of tegenvallende ervaringen over mijn reis te schrijven (om iets nieuws te proberen als "immer-positieve Kai). Daarnaast wil ik laten zien dat je sociale media en publieke kanalen niet alleen hoeft te overladen met "kijk-hoe-leuk-en-perfect-mijn-leven-nu-is" berichten, maar dat je juist misschien wel meer jezelf laat zien en mensen triggerd als je meer kanten van het spectrum belicht. En tot slot wil ik laten zien dat "negatieve" berichtgeving, zoals bijvoorbeeld in het geval van sportjournalistiek, heel mooi en verrijkend kan zijn.
Ik wil kortom kijken of ik mezelf en anderen kan inspireren door iets niet alledaags en voor mezelf ook nieuws uit te proberen.
Let's go!
Momenteel zit ik diep weggedoken op het balkon te schrijven. Waarom? Het regent al de hele middag! BAM, tot nu toe heb ik jullie alleen verteld over de zon en hoe deze prachtig onderging. Over de heerlijke warmte die deze gele bal afgaf. Maar hij kan dus ook gewoon verdwijnen.
Nee, dit is natuurlijk flauw. Ik ga niet alles wat kut is hier opsommen.
Poging twee. Op reis kun je soms best moeilijke momenten meemaken. Misschien is het voor het thuisfront moeilijk voor te stellen. Ik zit hier namelijk met zeeën van tijd te doen en ondernemen wat ik wil. En begrijp me niet verkeerd, het is ook heerlijk. Ik heb gewoon nul verplichtingen, tenzij ik ze mezelf opleg. Ik hoef, als ik wil, met niemand rekening te houden en eist iemand dit van mij dan trek ik gewoon alleen verder. Maar toch heeft ook een reiziger, zoals ieder normaal mens, zijn problemen en struggles (Ja, Naomi, dat is echt zo =) ).
Een groep waarmee je reist, zit veel op elkaars lip. Ondanks dat je je eigen reismaatjes kan kiezen, is het altijd lastig om op basis van een eerste indruk iemand te vinden waarmee je blind samengaat. Een vriend, zo ben ik van mening, is een onbekend persoon die je goed leert kennen op basis van dingen die je samen meemaakt en waar je vervolgens, op basis van deze gedeelte ervaringen, op kunt bouwen. En in twee maanden is het lastig om elkaar op die manier te leren kennen.
Verhitte discussies, verschillen van mening, onderhuidse irritaties en onuitgesproken zaken, zijn een aantal gevolgen van het proces "hoe wordt je vrienden".
Juist die onuitgesproken zaken zijn op een reis als deze zo interessant. Opnieuw willen mensen elkaar het liefst te vriend houden en dus zullen ze proberen zo lang mogelijk positief te blijven tegen elkaar. Juist duidelijk zijn tegen elkaar, maakt de band, denk ik, sterker.
Het leuke is dat reismaatjes van me (die nog aan mijn zijde zijn of al zijn vertrokken) dit lezen en het misschien wel herkennen. Dat is juist precies wat ik hoop te bereiken. Deze "negatieve" dingen uitspreken en er juist weer positieve dingen in de vorm van herkenning en acceptatie uit te kunnen halen. De materie bespreekbaar maken en aan de hand daarvan weer verder kunnen met elkaar.
Ik dwaal een beetje af, ondanks het feit dat het interessante materie is.
Daarnaast heb ik het in de laatste paar dagen veel gehad, met mensen om me heen, over de dingen die ik mis. Heel veel dingen die ik hier meemaak zijn verrijkend en nieuw, maar een ouderwets potje FIFA, wakker worden in mijn eigen bed, een eitje bakken op de eigen inductieplaat en het gevoel wat daarbij hoort, zijn dingen die je heel erg kan missen.
Voor de mensen op afstand wordt vaak een beeld geschetst van een jongen of meid die de tijd van zijn leven heeft. Maar een mens kan nooit alles dichtbij zich hebben wat hij/zij bemind. Ben je op reis, dan verlang je naar thuis. Ben je thuis, dan mis je het reizen. Dat zijn de mooie tekortkomingen van het leven. Maar dit uitspreken en jullie laten lezen, voelt heel bevrijdend.
Ik zou willen eindigen met mijn vrienden. Vooraf heeft menig mens tegen me gezegd "op reis maak je nieuwe vrienden en kom je constant inspirerende mensen tegen." Helemaal waar. Velen die ik heb ontmoet en gesproken, hebben mijn leven verrijkt zoals niemand thuis dit had kunnen doen.
Wij reizigers onderling hebben het hier vaak over het feit dat je jezelf steeds weer moet laten zien. Steeds moet je vertellen wie je bent, laten zien hoe je acteert in het leven en een indruk achterlaten zodat anderen weten waar ze van op aan kunnen en of ze met je verder kunnen/willen. Opnieuw gebeurt dit alles natuurlijk in een verrijkende, warme en nieuwe omgeving, maar toch het blijft een struggle en een proces wat energie vergt.
Het missen van je vrienden en je familie is misschien nog wel het lastigst als je op reis bent. Het is niet zozeer het feit dat ze er niet zijn en dat je de dingen die je normaal samen onderneemt niet kan beleven. Wat ik vooral mis zijn mensen om me heen die twee woorden nodig hebben om me te begrijpen en mensen waarvan hun aanwezigheid je een bepaalde rust geeft, omdat je jezelf voor hen niet hoeft te "bewijzen".
Deze dingen houden mij op deze reis ook bezig. Evenals vijf jaar geleden, toen ik ditzelfde avontuur als 18-jarig broekie ook mocht beleven. Ook toen heb ik er erover geschreven. Wat ik nu echter merk, is dat ik het beter kan relativeren. Dat ik er simpelweg minder "last" van heb, omdat ik het van me af kan zetten en omdat ik het in perspectief kan plaatsen.
Toch is het fijn om het uit te spreken en te vertellen. Ik kan als het ware het beeld van "de reizende Kai" verrijken voor jullie thuis door ook dit meer "negatieve" aspect van mijn reis uit te lichten.
Hetgeen ik echter het liefst zou bereiken is dat anderen, of ze nu aan het reizen zijn of niet, dit ook durven te doen of er in ieder geval over na gaan denken. Niet om je ellende te laten zien, maar puur om gewoon een totaal beeld van jezelf te kunnen en durven geven. Want hoe mooi en rooskleurig bijvoorbeeld sociale media het leven ook weergeven, diep van binnen weet iedereen dat ze een incompleet beeld schetsen van hun leven an sich. En zeg nou zelf, is het stiekem niet veel leuker om gewoon te laten zien wie we echt zijn, waar en wanneer dan ook, en elkaar indien nodig te helpen en ondersteunen, vriend, vijand of vreemdeling?
Doe ik het toch weer. Uit iets "donkers en negatiefs" een lichtpuntje weten te halen. Aard van het beestje zullen we maar zeggen.
Cheers Kai
P.s.: als iemand me kan helpen om een andere term te vinden voor "negatief" dan hoor ik het graag. Mij lukte het niet en ik blijf nu zitten met het gevoel dat deze term de lading van hetgeen ik probeer te beschrijven niet geheel dekt.
Bij voorbaat dank!
Kai
Vaak helpt het, soms is het koffiedik kijken en heel af en toe is het storend. Uiteraard sta ik, al kan ik vrij eigenwijs zijn, altijd open voor een kritisch persoon die mijn eindeloze positiviteit ter discussie stelt. Ik zal echter altijd van mening blijven dat het waardevoller is energie te halen uit het zoeken naar een lichtpuntje in de duisternis, dan je energie te steken in en daardoor te verliezen aan het blijven graven in de duisternis.
Toch ga ik nu iets tegendraads doen. Iets wat tegen mijn persoonlijkheid ingaat. Waarom? Simpel!
Een aantal dagen terug schreef ik, geïnspireerd door een artikel van Brainwash, over het ondernemen van activiteiten die niet direct in je straatje liggen. Het zou de zoektocht naar jou als persoon verrijken en er vooral voor zorgen dat je jezelf op meerdere vaak ook onbekende vlakken leert kennen.
Om hier gehoor aan te geven, wilde ik dit blog schrijven. Een blog over mindere, negatieve ervaringen.
Naast het artikel, zijn er een aantal andere inspiratiebronnen voor het schrijven van dit blog. De afgelopen weken in Cairns gaven mij de gelegenheid om het contact met vrienden weer iets te vergroten. Waar ik daarvoor vooral vertelde en berichtte over de verheffende en verbazingwekkende gebeurtenissen, had ik nu ook meer de tijd om over dingen te praten die niet gingen zoals verwacht. Dingen die tegenvielen en zelfs kleine irritaties. Ik kwam er tijdens het delen van deze "negatieve feiten" achter dat je als reiziger, maar ook als student, ouder en eigenlijk als elk levend persoon geneigd bent enkel je positieve ervaringen te delen met de grote buitenwereld en de meer negatieve ervaringen vooral onder intimi te houden. Dit idee bestrijden en direct praktiseren, is de tweede inspiratiebron voor dit blog.
De derde en laatste bron/aanleiding voor dit blog zijn de vele valpartijen en opgaves in de Tour de France. Voor de volgers vertel ik hier niets nieuws, voor de leken zal ik het kort uitleggen. In de Tour gaan, door de vele renners die meerijden en gevaarlijke parcoursen, vaak veel renners tegen het asfalt. Gebroken ledematen of andere blessures dwingen menig renner tot opgeven. Dit jaar is het aantal renners van naam dat uitvalt echter flink toegenomen. Toeval of niet, dat is hier even irrelevant. Wat mij zo aangrijpt en wat ik tijdens mijn studie journalistiek heb leren inzien, is het feit dat negatieve berichtgeving of nieuws met een negatieve boodschap in de sportjournalistiek vaak veel verheffender en heroïscher is dan in de "normale" berichtgeving. Een renner of voetballer die die geblesseerd raakt (negatief) wordt vaak belicht als held of in ieder geval wordt hij/zij beschreven als iemand die sterker zal terugkeren. Een negatief artikel wordt in de sportjournalistiek dus vaak gebruikt om mensen kracht te geven. Energie halen uit iets negatiefs. Dat vind ik iets moois en inspirerends.
Waar wil ik heen? Ik wil in feite aan de hand van dit blog proberen de drie hiervoor beschreven inspiratiebronnen te combineren. Ik wil ten eerste proberen een stuk met negatieve of tegenvallende ervaringen over mijn reis te schrijven (om iets nieuws te proberen als "immer-positieve Kai). Daarnaast wil ik laten zien dat je sociale media en publieke kanalen niet alleen hoeft te overladen met "kijk-hoe-leuk-en-perfect-mijn-leven-nu-is" berichten, maar dat je juist misschien wel meer jezelf laat zien en mensen triggerd als je meer kanten van het spectrum belicht. En tot slot wil ik laten zien dat "negatieve" berichtgeving, zoals bijvoorbeeld in het geval van sportjournalistiek, heel mooi en verrijkend kan zijn.
Ik wil kortom kijken of ik mezelf en anderen kan inspireren door iets niet alledaags en voor mezelf ook nieuws uit te proberen.
Let's go!
Momenteel zit ik diep weggedoken op het balkon te schrijven. Waarom? Het regent al de hele middag! BAM, tot nu toe heb ik jullie alleen verteld over de zon en hoe deze prachtig onderging. Over de heerlijke warmte die deze gele bal afgaf. Maar hij kan dus ook gewoon verdwijnen.
Nee, dit is natuurlijk flauw. Ik ga niet alles wat kut is hier opsommen.
Poging twee. Op reis kun je soms best moeilijke momenten meemaken. Misschien is het voor het thuisfront moeilijk voor te stellen. Ik zit hier namelijk met zeeën van tijd te doen en ondernemen wat ik wil. En begrijp me niet verkeerd, het is ook heerlijk. Ik heb gewoon nul verplichtingen, tenzij ik ze mezelf opleg. Ik hoef, als ik wil, met niemand rekening te houden en eist iemand dit van mij dan trek ik gewoon alleen verder. Maar toch heeft ook een reiziger, zoals ieder normaal mens, zijn problemen en struggles (Ja, Naomi, dat is echt zo =) ).
Een groep waarmee je reist, zit veel op elkaars lip. Ondanks dat je je eigen reismaatjes kan kiezen, is het altijd lastig om op basis van een eerste indruk iemand te vinden waarmee je blind samengaat. Een vriend, zo ben ik van mening, is een onbekend persoon die je goed leert kennen op basis van dingen die je samen meemaakt en waar je vervolgens, op basis van deze gedeelte ervaringen, op kunt bouwen. En in twee maanden is het lastig om elkaar op die manier te leren kennen.
Verhitte discussies, verschillen van mening, onderhuidse irritaties en onuitgesproken zaken, zijn een aantal gevolgen van het proces "hoe wordt je vrienden".
Juist die onuitgesproken zaken zijn op een reis als deze zo interessant. Opnieuw willen mensen elkaar het liefst te vriend houden en dus zullen ze proberen zo lang mogelijk positief te blijven tegen elkaar. Juist duidelijk zijn tegen elkaar, maakt de band, denk ik, sterker.
Het leuke is dat reismaatjes van me (die nog aan mijn zijde zijn of al zijn vertrokken) dit lezen en het misschien wel herkennen. Dat is juist precies wat ik hoop te bereiken. Deze "negatieve" dingen uitspreken en er juist weer positieve dingen in de vorm van herkenning en acceptatie uit te kunnen halen. De materie bespreekbaar maken en aan de hand daarvan weer verder kunnen met elkaar.
Ik dwaal een beetje af, ondanks het feit dat het interessante materie is.
Daarnaast heb ik het in de laatste paar dagen veel gehad, met mensen om me heen, over de dingen die ik mis. Heel veel dingen die ik hier meemaak zijn verrijkend en nieuw, maar een ouderwets potje FIFA, wakker worden in mijn eigen bed, een eitje bakken op de eigen inductieplaat en het gevoel wat daarbij hoort, zijn dingen die je heel erg kan missen.
Voor de mensen op afstand wordt vaak een beeld geschetst van een jongen of meid die de tijd van zijn leven heeft. Maar een mens kan nooit alles dichtbij zich hebben wat hij/zij bemind. Ben je op reis, dan verlang je naar thuis. Ben je thuis, dan mis je het reizen. Dat zijn de mooie tekortkomingen van het leven. Maar dit uitspreken en jullie laten lezen, voelt heel bevrijdend.
Ik zou willen eindigen met mijn vrienden. Vooraf heeft menig mens tegen me gezegd "op reis maak je nieuwe vrienden en kom je constant inspirerende mensen tegen." Helemaal waar. Velen die ik heb ontmoet en gesproken, hebben mijn leven verrijkt zoals niemand thuis dit had kunnen doen.
Wij reizigers onderling hebben het hier vaak over het feit dat je jezelf steeds weer moet laten zien. Steeds moet je vertellen wie je bent, laten zien hoe je acteert in het leven en een indruk achterlaten zodat anderen weten waar ze van op aan kunnen en of ze met je verder kunnen/willen. Opnieuw gebeurt dit alles natuurlijk in een verrijkende, warme en nieuwe omgeving, maar toch het blijft een struggle en een proces wat energie vergt.
Het missen van je vrienden en je familie is misschien nog wel het lastigst als je op reis bent. Het is niet zozeer het feit dat ze er niet zijn en dat je de dingen die je normaal samen onderneemt niet kan beleven. Wat ik vooral mis zijn mensen om me heen die twee woorden nodig hebben om me te begrijpen en mensen waarvan hun aanwezigheid je een bepaalde rust geeft, omdat je jezelf voor hen niet hoeft te "bewijzen".
Deze dingen houden mij op deze reis ook bezig. Evenals vijf jaar geleden, toen ik ditzelfde avontuur als 18-jarig broekie ook mocht beleven. Ook toen heb ik er erover geschreven. Wat ik nu echter merk, is dat ik het beter kan relativeren. Dat ik er simpelweg minder "last" van heb, omdat ik het van me af kan zetten en omdat ik het in perspectief kan plaatsen.
Toch is het fijn om het uit te spreken en te vertellen. Ik kan als het ware het beeld van "de reizende Kai" verrijken voor jullie thuis door ook dit meer "negatieve" aspect van mijn reis uit te lichten.
Hetgeen ik echter het liefst zou bereiken is dat anderen, of ze nu aan het reizen zijn of niet, dit ook durven te doen of er in ieder geval over na gaan denken. Niet om je ellende te laten zien, maar puur om gewoon een totaal beeld van jezelf te kunnen en durven geven. Want hoe mooi en rooskleurig bijvoorbeeld sociale media het leven ook weergeven, diep van binnen weet iedereen dat ze een incompleet beeld schetsen van hun leven an sich. En zeg nou zelf, is het stiekem niet veel leuker om gewoon te laten zien wie we echt zijn, waar en wanneer dan ook, en elkaar indien nodig te helpen en ondersteunen, vriend, vijand of vreemdeling?
Doe ik het toch weer. Uit iets "donkers en negatiefs" een lichtpuntje weten te halen. Aard van het beestje zullen we maar zeggen.
Cheers Kai
P.s.: als iemand me kan helpen om een andere term te vinden voor "negatief" dan hoor ik het graag. Mij lukte het niet en ik blijf nu zitten met het gevoel dat deze term de lading van hetgeen ik probeer te beschrijven niet geheel dekt.
Bij voorbaat dank!
Kai
Blijf vooral reflecteren (en uiteindelijk handelen).